پیامهای زیبا از عارفان تذکره الاولیاء
ــ عارف آن است كه جملۀ دلِ خويش به مولی داده باشد و تن به خَلْق. (ابوعلی جوزجانی، ص ۵۶۳)
ــ گمان نيكو بردن به خدا غايتِ معرفتِ خدا بُوَد و گمانِ بد بردن به نفْس، اصلِ معرفتِ نَفْس. (ابوعلی جوزجانی، ص ۵۶۳)
ــ صاحبِ استقامت باش، نه صاحبِ كرامت؛ چراكه نَفْسِ تو كرامت خواهد و خدای تو استقامت خواهد. (ابوعلي جوزجاني، ص ۵۶۳)
ــ طريق به خدا دو قدم است و رسيدنی: يک قدم از دنيا برگير و يک قدم از عُقْبی، و اينك رسيدی به مولی. (حلاج، ص ۵۸۸)
ــ دنيا بگذاشتن زُهدِ نفس است، و آخرت بگذاشتن زُهدِ دل، و ترك خود گفتن زُهدِ جان. (حلاج، ص ۵۸۹)
ــ نماز عشق دو ركعت است كه وضوی آن درست نيايد الّا به خون. (حلاج، ص ۵۹۲)
ــ هر روز اين هوای نفس سيصد و شصت گونه لباسِ الوهيت میپوشد و بنده را به گمراهی فرامیخواند. (ابراهيم خوّاص، ص ۶۰۵)
ــ دستی خالی داشته باش و دلی ساكن، آنگاه هر جا كه میخواهي، برو! (ابراهيم خوّاص، ص ۶۰۷)
ــ هر كه ترک شهوت كند و آن را در دلِ خود عوض نيابد، در آن ترك كاذب بوده است. (ابراهيم خوّاص، ص ۶۰۸)
ــ مرد بايد كه بر هيچ صفت نايستد تا رونده بُوَد؛ چراكه ايستادن به هيچ روی روا نيست. (ابراهيم خوّاص، ص ۶۰۹)
ــ كوی خدا آنجاست كه تو نباشی. (مُمشادِ دينوری، ص ۶۱۰)
ــ بتها گوناگوناند: بتِ برخی از مردمان نَفْس است، بتِ برخی ديگر فرزند يا همسر، بتِ برخی ديگر مال، بتِ برخی ديگر حرمت و بتِ برخی ديگر نماز و روزه و زكات و حال است؛ آري، بتها بسيارند و هر يک از مردم بستۀ بتیاند. (مُمشادِ دينوری، ص ۶۱۱)
ــ حكيمان كه حكمت يافتند، به خاموشی يافتند و تفكر. (مُمشادِ دينوری، ص ۶۱۲)
منبع: تذکره الاولیاء، از عطار نیشابوری، تصحیح محمد استعلامی. انتشارات زوار. ۱۳۷۰