تنبلی

تنبلی امید را نابود می‌کند و ناامیدی تلاش را تباه می‌سازد:

خدای پَرّ شما را ز جهد ساخته است
چو زنده‌اید، بجنبید و جهد بنمایید!
به کاهلی پر و بال امید می‌پوسد
چو پرّ و بال بریزد، دگر چه را شایید؟‏
(کلیات شمس، چاپ استاد فروزانفر، غزل ۹۴۴)