پیام‌های زیبا از عارفان تذکره الاولیاء
ــ دندانم فرسوده شد از نعمتِ حق خوردن، و زبانم از کار شد از بس شکایت کردن. (ابوالحسن پوشنگی، ص ۵۲۲)
ــ تصوّف کوتاهیِ اَمَل است و مُداومت بر عمل. (ابوالحسن پوشنگی، ص ۵۲۲)
ــ نَفْس که به فضای توحید رسد، هزار بار خبیث‌تر و مکّارتر از آن بُوَد که در اول؛ ازآن‌که در اول بسته بود و اینجا گشاده و منبسط است، و در اول از ضیقِ بشریت آلتِ خویش ساخته بود، اینجا از وسعتِ توحید آلتِ خود سازد؛ پس از نَفْس ایمن مباش و گوش دار تا بر نَفْس ظفر یابی؛ که شیطان در درون تو نشسته است. (حکیم ترمذی، ص ۵۲۹)
ــ تقوا آن است که در قیامت هیچ‌کس دامن تو را نگیرد و جوانمردی آن است که تو دامن هیچ‌کس را نگیری. (حکیم ترمذی، ص ۵۳۲)
ــ عزیز کسی است که معصیت او را خوار نکرده است. (حکیم ترمذی، ص ۵۳۲)
ــ آزاد کسی است که طمع او را بنده نکرده است. (حکیم ترمذی، ص ۵۳۲)
ــ هر که در طریقت افتاد، او را با اهلِ معصیت هیچ انکار نماند. (حکیم ترمذی، ص ۵۳۲)
ــ هر که از چیزی بترسد، از او گریزد و هرکه از خدا بترسد، در او گریزد. (حکیم ترمذی، ص ۵۳۲)
ــ هر چه عبارت کنی به زبانِ خویش، باید که از حال خود عبارت کرده باشی و نباشی حکایت‌کننده از غیری. (عبدالله منازل، ص ۵۴۰)
ــ آدمی عاشق است بر شقاوت خویش؛ همه آن خواهد که سببِ بدبختیِ او بُوَد. (عبدالله منازل، ص ۵۴۱)
ــ شما عاشقِ شده‌اید بر خویش، و بر کسی نیز که بر شما عاشق شده است. (عبدالله منازل، ص ۵۴۱)
ــ هر که سایه از نفسِ خود برگیرد، عیشِ خلایق در سایۀ او بُوَد. (عبدالله منازل، ص ۵۴۲)
ــ عارف آن است که از هیچ چیز عَجَبش نیاید. (عبدالله منازل، ص ۵۴۲)
ــ هر که پندارد که نزدیک‌تر است، او به حقیقت دورتر است. (علیِ سهلِ اصفهانی، ص ۵۴۳)
ــ از وقتِ آدم تا قیامِ ساعت، آدمیان از دل گفتند و می‌گویند و من کسی می‌خواهم که به من بگوید که دل چیست، یا چگونه است؟ و نمی‌یابم. (علیِ سهلِ اصفهانی، ص ۵۴۴)
ــ تا تو از شکمِ مادر بیرون آمده‌ای، در خراب کردنِ عمرِ خودی. (احمدِ مسروق، ص ۵۵۵)
ــ هر که دنیا را ترک کند برای دنیا، آن علامتِ دوستیِ دنیا بُوَد. (ابوعبدالله تروغبدی، ص ۵۵۸)
منبع: تذکره الاولیاء، از عطار نیشابوری، تصحیح محمد استعلامی. انتشارات زوار. ۱۳۷۰