پیامهای عارفانه از سهلِ تُستَری
ــ خلق بر سه قسماند: گروهیاند با خود به جنگ براي خدا، و گروهی اند با خلق به جنگ برای خدا، و گروهیاند با حق به جنگ برای خود كه چرا قضاي تو به رضای ما نيست و چرا مشيتِ تو به مُشاورتِ ما نيست؟! (ص ۳۱۳)
ــ هيچ معصيت عظيمتر از «جهل» نيست. (ص ۳۱۴)
ــ بزرگترين مقامات آن است كه خوی بدِ خويش را به خوی نيك بَدَل كنی. (ص ۳۱۵)
ــ ميان خدا و بنده هيچ حجابی غليظتر از حجابِ «دعوی» نيست. (ص ۳۱۵)
ــ حق تعالی هيچ مكانی نيافريد، از عرش تا ثری، از دلِ مؤمن عزيزتر؛ چراكه اگر در عالَم مكانی بودي از دلِ مؤمن عزيزتر، حق تعالی معرفت خود را آنجا نهادی. (ص ۳۱۶)
ــ هركه به نَفْسِ خويش مالك شد، عزيز شد و بر ديگران نيز مالك گشت. (ص ۳۱۷)
ــ پادشاهِ تنِ خود باش كه هرگز هيچ دشمن بر تو پيروز نشود، چون تو بر خود چيره شده باشی. (ص ۳۱۷)
ــ با عارفان همنشينی كن؛ از جهت آن كه ايشان هيچ چيز را بسيار نشمرند و هر فعلی را به نزديكِ ايشان تأويلی بُوَد؛ لاجرم تو را در همه احوال معذور دارند. (ص ۳۲۱)
منبع: تذکره الاولیاء، از عطار نیشابوری، تصحیح محمد استعلامی. انتشارات زوار. ۱۳۷۰
سهل تستری