تنبلی امید را نابود میکند و ناامیدی تلاش را تباه میسازد: خدای پَرّ شما را ز جهد ساخته است چو زندهاید، بجنبید و جهد بنمایید! به کاهلی پر و بال امید میپوسد چو پرّ و بال بریزد، دگر چه را شایید؟ (کلیات شمس، چاپ استاد فروزانفر، غزل ۹۴۴)
۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۴
