مولانا
این زبان چون سنگ و هم آهنوش است
وآنچه بجهد از زبان، خود، آتش است
سنگ و آهن را مزن بر هم گزاف
گه ز روی نَقل و گه از روی لاف
زآنکه تاریک است و هر سو پنبهزار
در میان پنبه چون باشد شرار؟
ظالم آن قومی که چشمان دوختند
زآن سخنها عالمی را سوختند
عالمی...
۹ آبان ۱۴۰۳