عید
(۱) گر عیدْ وَصلِ توست، منم، خود، غلامِ عید
بهرِ تو است خدمت و سجده و سلامِ عید
تا نامِ تو شنیدم، شد سرد بر دلم
از غایتِ حَلاوتِ نامِ تو، نامِ عید
(۳) ای شاد آن زمان که درآید وصالِ تو!
تا ما، ز گنجِ وصلِ تو، بِدْهیم وامِ عید
تا آفتابِ چهرۀ زیبات دررسید
صبحی شود، ز صبحِ جمالِ تو، شامِ عید
(۵) در یُمْن و در سعادت و در بخت و در صفا
ای پرتوِ خیالِ تو بوده امامِ عید!
ای سجده‌ها، به پیشِ درت، واجباتِ عید!
وی دیده خویشتن، ز تو، قایمْ خرامِ عید!
(۷) جامِ شرابِ وصلْ تو پُر کن ز فضلِ خود!
تا کامِ جان روا شود از جام و کامِ عید
اندر رکابِ تو، چو روان‌ها روان شوند
در وی کجا رسد، به دو صد سال، گامِ عید؟
(۹) آمد ز گَردِ راهِ تو، این عید و مژده داد جانم دوید پیش و گرفته لگامِ عید
(کلّیّات شمس، چاپ فروزانفر: ۸۷۵ ؛ چاپ هرمس: ۸۶۵)
واژه‌ها
بیت ۲: غایت: نهایت
بیت ۵: یُمْن: خجستگی و فرخندگی و مبارکی
بیت ۶: واجباتِ عید: کارهای واجب در روز عید ( فطر/ قُربان) // قایم: پاینده و باقی، یا ایستاده و بر پا
بیت ۹: لگام: افسار و عنان